Dean Bevan uwielbia wyjazdy nad morze. Lubi niespieszne spacery bulwarem. Lubi mieć Sarę przy sobie. Kiedy idą ulicą, przechodnie zatrzymują się i przyglądają im z zaciekawieniem. Jego to nie dziwi, przecież Sara jest taka seksowna! Zupełnie nie szkodzi, że nie może chodzić, on tak chętnie pcha wózek z pięknie ubraną i starannie umalowaną Sarą. On wie, że jego wygląd kontrastuje z jej urodą – on grubo po pięćdziesiątce, ona taka młoda. I nawet nie jest specjalnie przystojny. Łysieje i ma nadwagę. Ubiera się niedbale – najczęściej w głęboko rozpięte koszule. Na szyi nosi ciasny rzemień z metalowym wisiorem. Niemodne, wąskie i ciemne oprawki okularów dodają mu lat i surowości. Przynajmniej jest sławny, choć wie, że rozgłos zdobył dzięki Sarze i wielkiej miłości, którą ją darzy.
Dean mieszka w Suffolk, w Wielkiej Brytanii. Dawniej pracował jako pielęgniarz na oddziale psychiatrycznym, obecnie codziennie z pasją fotografuje Sarę i jej koleżanki. Dean jest rozwiedziony. Ma dwoje dorosłych dzieci, z którymi utrzymuje ograniczony kontakt, i nieśmiało przyznaje, że była żona się go wstydzi. Młodszej córce z czasem udaje się znaleźć z ojcem wspólny język, choć na popołudniową herbatkę nadal wpada z zażenowaniem.
Dlaczego piszę o starzejącym się Angliku? Otóż sława spadła na Deana Bevana razem z miłością do starannie wykonanej silikonowej lalki naturalnej wielkości. Lalka ma na imię Sara i do złudzenia przypomina żywą kobietę, słodką blondynkę z rozchylonymi silikonowymi ustami i wielkim biustem. Sara to niejedyna towarzyszka nieśmiałego Anglika, ma koleżanki. W sumie jest ich dwanaście. Dean traktuje je dobrze i sprawiedliwie – jak żywe kobiety. Jak kokietki, które kochają ubrania, buty, biżuterię, dodatki, zestawy do makijażu i perfumy. Mężczyzna z nimi rozmawia, zasiada w ich towarzystwie do stołu, ubiera je, myje, robi im makijaż, zabiera na spacer. Mówi, że ich obecność daje złudzenie, iż nie jest sam. Zanim pojawiły się w jego życiu, czuł się bardzo samotny.
